Afscheid

Lieve allemaal,

Terwijl ik dit schrijf, staan de pannen op het vuur. Vanavond eten we stoofpeertjes met aardappels en stoofvlees. Jaap zit te gamen in de woonkamer en papa leest de krant. Kortom, het is een heel gewone zondagavond op een druilerige winterdag. Maar het voelt nog niet zo gewoon. Vorige week zondag was ik in Dhaka de Bengaalse nationale feestdag aan het vieren, met vlaggetjes en veel bezoekjes aan verschillende Bengaalse vrienden van het gezin waarbij ik verbleef. Bij elk bezoekje kregen we weer thee en eten en werd er gepraat over de oorlog van veertig jaar geleden. Op straat werd geflaneerd in rood met groene kleding; de vrouwen in sari's en de mannen in bloezen. Op elke straathoek zaten mensen op krukjes thee te drinken bij een straatverkoper, en ontelbare jongetjes verkochten suikerspinnen. 

Een week geleden was ik daar, nu ben ik hier. Dinsdagmiddag kwam ik, met diarree,overgeefverschijnselen en een enorme jetlag aan op Schiphol, dus de afglopen dagen heb ik mijn lichaam rustig zijn gang laten gaan om mij weer beter te maken en een nieuw ritme te vinden, en dat is hem uiteindelijk gelukt. En ach, die afgelopen dagen dat ik op de bank heb gelegen waren eigenlijk zo slecht nog niet. Ik heb rustig kunnen wennen aan Nederland. Aan het feit dat het hier flink wat graden kouder is, maar dat dan wel de verwarming aan kan. Aan het brood met hagelslag 's ochtends, in plaats van een groot bord rijst. Aan het feit dat ik zelf naar de koektrommel kan lopen en om tien uur 's avonds nog  koekjes kan eten. Aan de zwarte thee zonder melk en suiker, de fiets in de garage waarmee ik overal heen kan, het supersnelle internet. Aan de stilte en de leegte op straat, omdat iedereen zich in zijn huis en op kantoor verstopt. Aan papa, mama en Jaap  om me heen, en het feit dat ik hen wannneer ik maar wil kan knuffelen. En van dat laatste ga  ik nog een hele tijd genieten. 

Ik moet bekennen dat ik op het moment vooral heel erg uitkijk naar kerst, oud en nieuw en alle heerlijke vrije dagen daar om heen, waarin ik kan cello spelen, tv kan kijken op de bank en met een kop koffie de krant kan lezen. Maar de heimwee naar mijn avonturen in Nepal zal vast snel komen. Naar de verwachtingsvolle kindergezichtjes in smoezelige schooluniforms. Naar de Nepalese gesprekken die ik steeds beter begon te verstaan. Naar de vrolijke vrouwen op straat die mijn armbanden aanraakten en mij er om complimenteerden. Naar de geur van rijst uit de rijstkoker en currygeuren uit de keuken. Naar de bergen, die altijd op steenworp afstand leken en waarvan ik wist dat ze de hoogste in de wereld waren. En naar nog zoveel meer...

Naar het feit dat ik daar helemaal alleen naar toe ben gegaan, maar nooit alleen ben geweest. Er zijn daar zoveel mensen in een korte tijd een heel belangrijk deel uit gaan maken van mijn leven, en veel van hen zal ik waarschijnlijk nooit meer zien. Maar ze zullen altijd deel blijven van de herinneringen die ik over heb gehouden aan deze geweldige reis. 

Lieve lezers, ik wil afscheid van jullie nemen en jullie bedanken. Het schrijven van dit blog was iets wat ik de afgelopen maanden met veel meer plezier heb gedaan, dan ik van te voren had verwacht. Bedankt dat jullie deze drie maanden met mij mee hebben geleefd, mijn verhalen hebben gelezen, gereageerd hebben en mij dit podium hebben gegund. Voor nu een vrolijk kerstfeest en een gelukkig nieuwjaar gewenst en misschien tot op een volgende reis!

PS; ik heb de foto's aangevuld; er is nu wat meer te zien van de stad Pokhara, van mijn laatste weekend in Kathmandu en nog een paar tekeningen