Een dag uit mijn leven 2

Rond zes uur word ik wakker. De muren zijn dun, en naast me hoor ik Min en Urmilla, mijn hostparents, tegen elkaar mompelen, zich klaar makend om op te staan. Buiten blaffen honden en ik hoor het gebrom van de eerste taxi’s en bussen in de verte op de grote straat. Ik moet naar de wc, maar het is zo koud dat ik het moment dat ik mijn warme plek onder de dekens uitmoet, zo lang mogelijk prober uit te stellen. Een tijdje later hoor ik Min ‘Sabeena, Sabeena’ roepen, waarna van boven een slaperig ‘ Hazur?’ (Ja?) komt. Het is tijd om op te staan. De douche is ijskoud, en iedereen vindt het belachelijk dat ik ‘s ochtends soms douche, maar ik word er wakker van, en het is altijd koud, of ikhet nu ‘s ochtends voor school of ‘s middags om half 5 doe. Gelukkig is de zoete melkthee altijd net klaar als ik me heb aangekleed, en met een warme mok ga ik met een boek op het platte ‘dakterras’ zitten. Langzaam verschijnt daar de zon en kan mijn haar drogen. Urmilla en Sabeena vergezellen me met een schaal te doppen bonen en te schillen aardappelen.

Na een stevig ontbijt, waarbij Min me dwingt de pannen leeg te maken (some more? Small small?), loop ik mijn 25 minuten durende wandeling naar mijn eerste school. Deze middelbare school is in een zijstraatje achter een van de grootste, drukste stratenvan het centrum van Pokhara. Als ik rond half tien door deze straten loop zijn de fruit-, schoenen-, kleren-, noten- (en nog ontelbaar veel meer)stallen opgetuigd en zijn de eerste shoppers al door de straat aan het banjeren. Het klinkt nu misschien als een romantische straat vol marktjes, maar de stad doet erg zijn best westers te zijn. Overal zijn naast stoffenwinkels ook westerse klerenwinkels te vinden, winkels met electronica en op weg naar school kom ik zelfs langs iets wat een starbucks imiteert.

De eerste school is een beetje raar. De klassen zijn heel gevarieerd in grote, er zijn vier docenten, allen man en rond de 24, en de ‘headmaster’ (volgensmij niet de officiele) speelt vooral volleybal buiten. Elke ochtend hier tot nu toe is anders geweest. Soms doe ik het eerste uur niets en geef ik daarna aan drie leerlingen Engelsles en soms heb ik een volle klas van vijftien.

Na mijn laatste les van de ochtend, vertrek ik snel naar mijn tweede school. Dit is een hele grote school, met zowel basis als secundair onderwijs. Een wereld van verschil met de eerste school. Het team van leraren spreekt zeer goed Engels en is heel gevarrieerd in leefijd en geslacht. Ik ben iets heel spannends aan het doen. Op mijn laatste middag, vrijdagmiddag, ga ik een toneelstuk uitvoeren met leerlingen van klas 7, kinderen rond de dertien. We gaan Jungle book uitvoeren! Vorige week heb ik de leerlingen het script laten schrijven en daarna heb ik uren besteed in internetcafes om het te herschrijven. We hebben nog maar een paar dagen om het geheel op de planken te krijgen, maar ik heb er best veel vertrouwen in (mede dankzij het grote enthousiasme van de leraren en leerlingen). Met klas vijf ben ik dierenmaskers aan het maken en met een paar leerlingen van klas 8 en een andere leraar, gaan we het decor maken.

Als ik aankom op deze school is het net lunchpauze. Alle leerlingen die ik tegenkom roepen vrolijk ‘hello miss Anne!’. Ik krijg een bordje bonencurry, chowmin of roti aangereikt van een hele lieve kokkin en daarna ga ik naar de lerarenkamer of de bieb en bereid ik mijn lessen voor. Met klas zeven lees ik het versuitgeprinte script door en doen we een toneeloefening. Een jongetje vraagt wijsneuzerig: ‘miss, how will this help us in the play?’. In klas vijf teken ik dierengezichten op het bord.

Na school wandel ik rustig weer naar huis. Ik krijg van verdacht veel straathoeken en open ramen ‘ hello anne’s’ , van leerlingen die al eerder thuis gekomen zijn en in de buurt wonen. Ik koop een snoepje voor 1 roepie, en die is op als ik thuiskom. Daar is moeder ook net terug van haar werk en is Sabeena terug van de universiteit. We drinken thee en er worden groentes gesneden. Ik help mee, pak mijn lees/dagboek of speel een potje voetbal met de buurjongetjes tot het donker wordt. Dan gaat niet lang daarna de electriciteit uit en zitten we in het donker. Na het eten duurt het dus niet lang voordat iedereen zich verveelt en op de bank ion slaap sukkelt. Met een hoofdlampje op lees ik nog een paar pagina's, maar voor negen uur lig ik meestal wel te slapen. En zo gaat een dag voorbij in Pokhara.