De godinnen van de Himalaya

Anapurna betekent in het Nepalees zoiets als godin. Het is verboden de gigantische toppen in deze range te beklimmen, want een godin is heilig en beklim je niet. Je mag ze alleen van een afstand bewonderen. Dit kan uitstekend vanaf Poon hill, volgens mijn gids slechts een heuvel (3100 meter), maar we hebben behoorlijk moeten wandelen, klauteren en trappen moeten lopen om de top te bereiken en het was er  vrieskoud. Een verslag van de tocht naar en van de top.

Dag 1: Om acht uur wordt ik opgehaald door de taxi, waarin mijn gids (tevens taal-en cultuurleraar in mijn introductie week in Kathmandu) en een aantal trekmaatjes zitten. We rijden voor meer dan een uur door de heuvels en dan mogen we gaan wandelen. Deze dag lopen we vooral langs de rivier, stroomopwaarts steeds een beetje hoger de heuvels in. De dag eindigt met spelletjes kaart in de eerste lodge, bij een kletterende waterval die ervoor zorgde dat ik ’s nachts de hele tijd moet plassen.

Dag 2: Na lekker te hebben ontbeten met tibetaans brood met heel veel honing en melkthee met twee scheppen suiker (het is belachelijk hoeveel suiker we deze week tot ons genomen hebben, aan het eind van de tocht was ik net een stuiterbal, zo hyper) kunnen we aan de eerste ‘ zware dag ‘ beginnen; drie uur traptreden omhoog lopen en daarna nog een paar uur een beetje stijgen naar het dorpje vlak bij Poon Hill. Mijn reisgenoten leer ik steeds beter kennen, ik zal ze aan jullie voorstellen.

De Duitse familie: Catherine is een duitse vrijwilliger van 24 en haar moeder en zusje van 20 zijn naar Nepal gekomen om de laatste twee weken met haar door te brengen voor ze weer naar huis gaat. Ze komen van een koeienboerderij in zuid Duitsland, zijn heel stoer en lopen heel hard want zijn gewend elk weekend in de Alpen te wandelen.

Michael: Een Engelse jongen van achttien, die net als ik nog even niet is gaan studeren. Hij is heel lang, heel grappig, heel Brits en heeft een lelijk baardje. Tijdens de trek werden we steeds meliger (dat had waarschijnlijk ook met de suiker te maken).

Nora: die kennen we al, dat was mijn zus in Thulakhet voor twee maanden. Een trotse Noorse, die zelfs een Noors vlaggetje op haar miniscule rugzak droeg. Het was heel gezellig weer een paar dagen met haar door te brengen.

De gids en vriend/drager (voor de Duitse moeder): Saroj en Bikal, twee vrienden die samen ongeloofelijk veel lol hadden deze trektocht. Ze waren voortdurend Nepalese liefdesliedjes aan het zingen en hebben ons heel veel kaartspelletjes geleerd.

Dag 3: Om vijf uur beginnen we aan de 40 minuten durende klim naar de top van Poon Hill, waar we net als alle andere wandelaars de zonsopgang op de bergen willen zien. In een stoet van hoofdlampjes klimmen we onder een gigantische sterrenhemel naar boven, en aanschouwen daar een prachtige zonsopgang, met een bergketen die alle kleuren aanneemt. Als we onze tenen en oren van de kou bijna niet meer kunnen voelen , lopen we terug. Na ontbijt moeten we weer een paar uur klimmen en bereiken we halverwege de dag ons allerhoogste punt, 3200 meter. Daarna dalen we langzaam af naar onze lodge.

Dag 4: Nu hoeven we alleen nog maar te dalen, en dat doen we in rap tempo. De kale heuveltoppen maken plaats voor bossen met grillig gevormde bomen die steeds jungle achtiger worden en op een gegeven moment volgen we weer een rivier. De rustmomenten op een wandel dag zijn net zo leuk als het wandelen zelf, want tijdens de pauzes kaarten, kletsen en zingen we en eten we wat we maar willen van de menu kaart (pannekoeken !). En aankomen in de lodge is ook fijn, want daar mogen je bergschoenen uit, hebben ze soms een kachel en een keer zelfs een hele warme douche.

Dag 5: De laatste dag lopen we nog maar twee uurtjes en nemen dan de bus terug naar Pokhara. In Pokhara aangekomen neemt Saroj ons mee naar een Indiaas restaurant, waar we samen het voltooien van de tocht vieren met curry en naan. Ik zal ze gaan missen, mijn trekmaatjes en gidsen. Het was een heerijke week.