Koffie op de ambassade en andere verhalen

Junglebook

Toen ik op mijn laatste schooldag om twaalf uur de poort door liep, het schoolterrein op, zag ik mijn klasje al oefenen op het podium. Toen ze me zagen, renden ze meteen naar me toe. ' `miss, where are the masks`, ' miss, she doesn't want to be a monkey anymore', ' miss, i forgot to take the banana's'. De hele week waren we met het toneelstuk bezig geweest, zo veel als mogelijk. Zoals dat altijd gaat, bleken er weer allerlei extra bezigheden te zijn op school, waardoor het aantal repetitie dagen dat we dachten te hebben steeds kleiner werd. Twee dagen moesten ze sporten, en de dag daarna kregen ze inneens vrij, omdat ze wel moe zouden zijn van twee sportdagen. Maar het is ons gelukt hoor. De hele week heb ik als een halvergare over het schoolterrein heen en weer gerend. Er moesten maskers ontworpen, uitgeknipt en gekleurd worden door klas vijf. Op de laatste dag bleek nauurlijk dat veel meer kinderen dan afgesproken uiteindelijk een tijgermasker hadden gemaakt, waardoor we veel te weinig apen en wolven maskers hadden en een overvloed aan tijgers (in het stuk is maar een tijger). Klas vier had met hun juf 'twinkle twinkle little star'  en 'rowrowrow your boat' ingestudeerd en op de generale konden we die liedjes mooi nog ergens tussen plakken. En op die laatste vrijdagmiddag was het dus zover. Met microfoons die vaak zo oorverdovend kraakten dat er ingegrepen moest worden, en maskers die zo nu en dan afwaaiden, hebben de spelers toch maar mooi met een hele klas van vijfentwintig het toneelstuk ' `jungle book'  uitgevoerd, in het Engels, met alle tekst in het hoofd, en maar een enkele keer een rug naar het publiek. Ik was heel tevreden, en volgensmij zij ook.

Kaki in Kathmandu

Tijdens de festivals Dasain en Teehar, was er steeds heel veel familie op bezoek in Thulaketh. Mijn favoriete familielid was Kaki. Zij is de vrouw van een van de broers van Arjun, mijn 'vader', en woont in Kathmandu met haar man en twee zoontjes Suzan en Sazan. Ze kan geweldig koken, trekt voortdurend gekke bekken, maakt achter zijn rug om grappen over haar echtgenoot, en maakt de mooiste armbanden. Tijdens de festivals heeft ze Nora en mij laten beloven bij haar in Kathmandu te komen logeren voordat we terug naar ons vaderland zouden vliegen. En dat hebben we gedaan. Mijn taxichaffeur heeft me na een heel lang gesprek met kaki, naar haar woonwijk weten te rijden, waar ze me met kaka, de jongens en nora, die al twee dagen eerder naar kathmandu was gereisd (even tussendoor, ter verduidelijking: al meer dan een maand doet nora geen vrijwilligerswerk meer, ze heeft rondgereisd en het is een hele aangename beslissing van het lot dat we op precies dezelfde dag een vlucht uit Nepal hadden) mij op haalde van een straathoek, waar ik door de taxichaffeur met mijn veel te zware tas gedumpt was. Haar huis staat in een mooie wijk, met kromme vrolijke straatjes en huizen met bloemen op balkonnetjes en voor de voordeuren, maar dat van haar is er niet een van. Ze heeft twee kamers aan beide zijden van een donkere gang op de begane grond van een huis. In een van de twee is de keuken en het bed van haar en haar man, in de andere staan nog twee bedden, alle klerenkasten en twee stoelen. In deze twee kleine kamers wordt normaalgesproken met vier mensen gegeten, geslapen, geruzied, huiswerkgemaakt en de was opgevouwen. Maar ondanks het ruimte gebrek dwong kaki ons te blijven, want we waren haar familie. Een dag en een nacht ben ik dus deel geweest van een gezinnetje in een grote stad, dat rond moet komen van een belachelijk laag salaris, daarvan de helft aan de priveschool van de jongens uitgeeft, en elke ochtend en avond op het grote bed rijst eet. 

Koffie op de ambassade

Dit zou een heel lang verhaal kunnen worden. Een verhaal over vluchten die inneens gecancelled zijn, visums die misschien verlopen, mannetjes op een vliegveld die allemaal wat anders zeggen, verwarde telefoongesprekken en een hele hoop stress. Maar dat zou een beetje een vermoeiend en vervelend verhaal worden om te lezen. Veel belangrijker en leuker is dit verhaal. Elk land heeft een ambassade van jou eigen land. Daar werken landgenoten die je met je problemen kunnen helpen. Toen ik, op de bewuste  dag dat mijn vlucht niet bleek te gaan, tijdens een wandeling door een wijk in Kathmandu, met een hoofd vol zorgen, inneens een bord 'Dutch embassy' zag staan, hoefde ik niet lang na te denken. En ookal was het buiten openingsuren, vanwege de kleine tranen in mijn ooghoeken deed de bewaakster alles om me naar binnen te krijgen. Daar binnen kreeg ik een heerlijke kop goede zwarte koffie,een fijn gesprek, de geruststelling dat alles helemaal goed zou komen, en een knuffel bij het naar buiten gaan. Moraal van het verhaal: als je goede koffie wil, ga dan naar je ambassade.

Drukte in Dhaka

En nu zit ik hier, in een appartement in Dhaka. Dhaka is een miljoenenstad. Overal langs de brede en overvolle wegen rijzen flatgebouwen de grond uit, waar al die mensen moeten wonen. Woensdag avond kwam ik aan, en na twee uur avondspits kwam ik ook aan bij het gezin waar ik logeer. En het is hier heerlijk. De twee kinderen, een van tien en een van acht, vermaken me de hele dag met kletspraatjes, fimpjes op hun nintendo en verhalen in prentenboeken. Ik volg het ritme van het gezin, doe mee met de boodschappen, drink thee met familieleden van de Bengaalse vader van het gezin en knutsel Bengaalse vlaggen van papier voor het bevrijdingsfeest van morgen. Morgen gaan we de straat op, want we herdenken de vrijheid waarvoor in 1971 gevochten is. 

PS

De volgende keer dat ik schrijf, hoor je of ik veilig terug ben gekeerd in Nederland. Spannend he? :)