Verandering

Wanneer tijd voorbijgaat, veranderen er dingen. Rijst velden die in het begin van mijn verblijf in Thulaketh zo groen waren, zijn de afgelopen weken geel gekleurd en worden nu geoogst. De eerste weken van mijn verblijf zat ik het liefst in de schaduw en moest 's nachts de ventilator aan. Nu gebruik ik 's nachts twee dekens, omdat ik anders lig te rillen. Wat vooral veranded is, is de plek waar ik verblijf. Na zeven heerlijke weken in een boerendorp gewoond te hebben en op een basisschooltje les te hebben gegeven, ben ik nu verhuisd naar de grote stad Pokhara... Ik woon in ongeveer halverwege de route van het toeristische Lakeside naar het Nepalese bruisende centrum Maindrapul. Mijn nieuwe gastgezin is compleet anders in alle opzichten, dan mijn vorige familie. Het huis staat aan een geasfalteerd straatje vlak bij de hoofdweg, en heeft een redelijk moderne inrichting. Er wordt gekookt in de keken op een gasstel, en er is zelfs een koelkast. Geen buffel of geiten en geen eigen rijst, maar een winkel om de hoek waar alles gehaald wordt. Ook het aantal gezinsleden is veel lager, ze wonen met zn drieen.Vader is ook de contactpersoon van mijn vrijwilligerswerkorgansatie in Pokhara, dus hij managed alle verblijven van de vrijwilligers en is voortdurend aan het heen en weer rijden en bellen. De familie heeft bijna altijd wel een vrijwilliger over de vloer en is dus heel erg gewend aan gasten. Moeder werkt ook (want er is geen gras om te snoeien of buffel om te wassen), ze heeft haar eigen bedrjfje waarmee ze werkenede jong volwassenen traint in praktijkwerk, als naaien of schoonmaken. Hun dochter is negentien en gaat in Pokhara naar de uiversitiet. Ze heet Sabina en is heel aardig. Haar Engels is geweldig, dus ik ben een beetje bang dat ik al mijn Nepalee ga verleren. Gelukkig vindt de moeder het geweldig als ik Nepalees spreek en probeert ze vanallerlei woorden op me uit. SAbina een echt westers meisje, nog lang niet aan trouwen toe (hoewel ze toegaf dat haar ouders het liefst iets voor haar zouden organiseren) en er van houdt naar de film te gaan, boeken te lezen en te chillen met vrieden. Ze snapte er niet zoveel van, toen ik haar vertelde over Kabita en Modon, het jonge stel uit mijn vorige familie, die op 18 jarge leeftijd getrouwd waren. ' Maar wat als ze elkaar volgend jaar niet meer leuk vinde?' Tja, dat vraag ik me dus ook steeds af. Wat ik hier in Pokhara ga doen is nog niet helemaal honderd procent duidelijk (natuurlijk) Vandaag heb ik mijn eerste schooldag gehad op mijn nieuwe werkplek, een middelbare prive school voor de allerarmsten, met hele lage entreekosten. Het is hier in Nepal heel gebruikelijk om naar een prive school ter gaan, zelfs voor hele arme families, omdat de gewone scholen zo slecht zijn. ik geef nu dus inneens les aan 15, 16 en zelfs 17 jarigen. Hun Engels is veel beter dan dat van de leerlingen op de vorige school natuurlijk, dus wie weet kan ik wat spannende dingen met ze doen. 

Het afscheid gisteren van mijn familie in het dorp was zwaar. Ik besefte me toen pas goed hoe erg ik van ze was gaan houden en hoeveel ze van mij waren gaan houden. Niemand kon zijn tranen bedwingen, ook opa niet, toen we van hen de afscheidstikkas en mala's kregen. Nora en ik zien ze volgende week al weer, want dan is er een driedaags 'broer en zus' festival, en moeten wij natuurlijk tikas ontvangen en geven aan onze broers daar. Ik zie er nu al naar uit, op het moment mis ik hen behoorlijk. De afgelopen weken begon ik steeds meer te verlangen naar een verandering van omgeving, want de sleur begon er een beetje in te komen en ik verlangde naar wat meer welvaart om me heen. Nu wil ik echter niets liever dan terug naar die veranda, de rijstvelden en de stinkende buffel. Maar wees niet bang, ik ga hier in Pokhara ook aarden hoor, want als ik over straat loop begint het meteen te kriebelen als ik alle huizen, winkeltjes en kraampjes en bedrjjvighied zie.

De laatste twee weken in Thulketh waren, zoals altijd, weer heel anders dan andere weken.Voordat school weer begon hebben Nora en ik eidelijk met onze broer en Kabita de wandeling waar hij al zo lang over vertelde naar Panchase gedaan. Dit is een tempel ergens op een hele hoge heuvel, met een spectaculair uitzicht over de anapurna range. Nora en ik liepen op bergschoeen, zij op hun slippers. Dat betekende echter wel dat Kabita, die sowieso al niet zo getraind was, toen we de top bereikten weigerde dezelfde dag terug te lopen (want het plan was). noodgedwongen hebben we daar gebivakkeerd, voor een ongeloofeljk Nepalees prijsje, want modon kon de lodgeeigenaar ervan overtuigen dat we nauwelijks geld bij ons hadden. We hebben dus van een zonsondergang en zonsopgang kunnen genieten en zijn daara weer terug gewandeld. De anderhalve schoolweek die we daarna hadden, heb ik gevuld met mijn laatste aardrijkskunde lessen, we hebben alle continenten aan kunnen stippen. In de hoogste klas hebben we verhalen proberen te schrijven, maar fantasie is iets wat bij veel leerlingen ontbreekt,ze zijn erg van het kopieren.

Ergens halverwege de week werd eindelijk het hek geplaatst. Het is een mooie ijzeren construcitie geworden , met vijf heuse kunstwerken erop bevestigsd. Nora en ik vonden de schilderingen behoorlijk cliche, maar de kindere en leraren kondeh wel dansen van geluk toe ze ze zagen en zijn er van overtuigd dat hun school nu de mooiste is in de wijde omgeving. Wat Nora en ik het mooiste vonden, was dat toen we na onze middgpauze op een dag terug kwamen op school, alle leerligen en leraren aan het volleyballe waren, iets wat eidelijk kon omdat de bal niet meer de diepe vallei in rolde. Op de laatste schooldag kregen we s'middags van alle leerlingen tikkas en een mala (een bloemenkrans, zlefgemaakt) en lange speeches van alle docenten, die zichtbaar verdrietig waren over ons vetrek. Daarna zijn nora en ik naar oma's wikeltje gegaan voor een nieuwe set arembanden, chouras genaamd. Ze worden om je hand geperst en kunnen daarna met geen mogelijkhed meer af. Oma was geshokkeerd over mijn gigantiche handen, enheeft ze helemaal fijn geknepen.

Nu zit ik in een cybercafge vlak bij mij huis, en ga zo terug om te zienof er wat thee is en of ik kan helpen met het eten. Ik ga mezelf gewoon ook in deze familie een plekje veroveren.

Jullie horen wer van me!

PS: Nora is er dus NIET meer bij, zij doet geen tweede placement maar gaat vanaf nu rondreizen. PPS: eerst was er sprake van een verblijf in een weeshuis voor mij, maar dat is om allerlei redenen dit geworden, lang en niet zo interessant verhaal.Ik ben blij met waar ik nu terecht gekomen ben.