Vakantie: olifanten, diaree, vlees, tikka's en schommelen

Wat doe je als je 15 dagen vakantie hebt in Nepal? Al mijn leerlingen van school zitten waarschijnlijk elke dag achter de tv, naar nickelodeon en saaie hindiseries te kijken, en helpen zo nu en dan hun moeder met het wassen van kleren. Nora en ik hadden daar minder zin in.

Vorige week donderdag zijn we met een bus door het steeds platter wordende Nepal gereden, naar de regio Chitwan. Het landschap is soms net Nederland; het is plat, er zijn asfaltwegen, mensen fietsen en overal zijn boomgaarden. Er groeit alleen rijst in plaats van gras, de boomgaarden bestaan uit bananenbomen en het is er 30 graden. Onze packagedeal was ongeveer zo stereotyp als je maar kunt krijgen. De gidsen waren warrige Nepalese mannetjes, die gestrest rond renden om Chinezen op te halen en weg te brengen naar verschillende activiteiten, en die de excursies eerst om drie, en dan toch weer om twee uur lieten beginnen. Het eten kon beter (maar vast ook slechter). Om een voorbeed te geven, de eerste dag kregen we als lunch frietjes, pasta met rode saus, groenten en een vegaburger.

Maar kregen wat we wilden, jungle! Kanoen op een rivier die vol was met krokdillen, wandelingen door het bos met de geluiden van vogels en herten om je heen en natuurlijk het zitten op een olifant. Eerst gingen de olifanten in bad, en wij als toeristen mochten op de rug zitten terwijl dit gebeurde. Daarna gingen we, wiebelwiebel, in een mandje op de rug van olifanten weer de jungle in. Het is behoorlijk gaaf om op de rug van zo'n beest te zitten. Hij luistert goed naar zijn berijder, maar heeft ook echt zijn eigen wil. Als hij wil eten stopt hij bij een lekkere struik, als hij moet poepen doet hij dat en als er een rat tussen zijn voeten loopt weigert hij nog een stap te verzetten.

Wat minder ideaal was, was dat ik diaree kreeg. Gelukkig was het pas nadat ik alle gave excursies had gedaan, dat ik er last van begon te krijgen. Maar vieze omelletten en aardappels voor ontbijt, daar moest ik niet aan denken. Daar had ik echter een goede oplossing voor. Een van de hotelgidsen was namelijk verliefd op mij geworden, nadat ik op de eerste dag met zijn hulp een boom in geklommen was om een beter zicht op een rino te krijgen. Hij heeft elke dag mijn set-breakfast weten om te ruilen voor een kom musli met yoghurt en banaan. Jammer genoeg heb ik zijn hart moeten breken toen we weer weg gingen, maar ja, zo is het leven.

Ons bezoek aan Chitwanbestond ook uit het bezoeken van een vriend en 'leraar' van de vrijwilligerswerkorganisatie. Hij heeft ons opgehaald uit een drukke, India-achtige stad en met ons op het dak van een bus naar zijn dorpje gereisd. Daar hebben we gezien hoe een geit geslacht werd, hebben we met zijn vrienden een hele middag biertjes gedronken en chips gegeten in een lokaalcafeetje en rondgetoerd op zijn motorfiets.

Na zo'n vakantie van een paar dagen merk je pas goed hoe fijn het 'thuis' is. We kregen allebei, Nora en ik, bijna heimwee naar onze Nepalese familie. Toen we weer thuis kwamen, afgelopen dinsdag, was het een drukte van jewelste, want er waren twee extra families, die hier zouden logeren voor het festival. Dit festival, Dasain genaamd, is het grootste hindu festival. Het draait om familie, het vieren van je 'welvaart' door het slachten van veel dieren en het eten van grote hoeveelheden vlees, en het uitdelen van tikka's. Vlees eten we deze vakantie dus bij elke maaltijd. Soms ingewanden, ingekookt in bloed, soms kippenpootjes, en soms gerookt vlees in scherpe currys. Mijn diaree was trouwens optijd weer over, dus ik heb met volle teugen van al dit vlees kunnen genieten. Alleen de ingewanden heb ik na een paar happen laten staan.

Het uitdelen van tikka's is een heel langdurig proces. Opa en oma gaan zitten op een kleed, met voor zich rode plakkerige rijst, kaarsen, fruit en een schaal geld. In een bepaalde rangorde gaan alle andere familieleden tegenover hen zitten en ontvangen wensen, tikka's (de rode plakrijst op je voorhoofd) en een beetje geld. Ook alle bezoekers ondergaan hetzelfde proces. Hiervoor is iedereen uitgedost in nieuwe kleren en de vrouwen dragen prachtige sari's.

Schommelen, dat is het laatste waarover ik wil schrijven. Overal staan op het moment schommels. Tijdens dit festival worden die opgebouwd en door jong en oud wordt er op geschommeld. Een meisje dwong me samen met haar er op te gaan, en ik voelde me net een vogel tussen de bergen zwevend. Tot mijn armen en benen begonnen te trillen van moeheid, want oef, het is zwaar werk, schommelen.

En dat is wat ik doe tijdens mijn vakantie.