De winkel van Modon en andere verhalen

De winkel van Modon

Mijn broer heeft een winkel, sinds een dag of drie. Hij is negentien, maar heeft geen baan of studie en hielp dus altijd mee met de klussen rond het huis. Maar nu is hij winkeleigenaar en iedereen is er erg enthousiast over. In zijn winkel kun je koekjes, noedels, zeep, water, bier, tomaten en uien en soms vers vlees krijgen. Ook maakt hij chowmin. die je daar aan een tafel. die eerst in het huis stond maar nu naar zijn winkel verplaatst is, kunt op eten. Zijn winkel lijkt vrij stek op de andere winkels in het dorp. Dit kleine dorpje heeft maarliefst drie winkeltjes waar je precies dezelfde spullen kunt kopen, alleen verschillen de merken een beetje. Nora en ik hebben al een favoriet merk koekjes en dat is jammer genoeg niet degene die Modon verkoopt. Vanaf nu zijn we verplicht alles bij Modon te kopen, dat heeft de familie goed duidelijk gemaakt. Hij moet het toch hebben van vaste klanten en vrienden, want met zo'n groot aanbod aan winkels in zo'n klein dorp is het vast moeilijk veel omzet te maken. Maar ik heb geen verstand van het winkelierschap. Wel zie ik Modon opvallend vaak midden overdag thuis achter de tv hangen, dus zo druk is het vast niet. Bovendien is de winkel handig gelocaliseerd pal naast de tassen en armbanden winkel van Arzjun, dus die houden wel een oogje in het zeil.

Het kopen van een hek

Onze school staat op een heuvel met een steile helling. Elke dag lopen en rennen er kinderen langs die helling en het is een behoorlijk gevaarlijk punt. Nora en ik hadden voordat we op reis gingen beiden wat geld bij elkaar weten te verzamelen, via donaties. Toen we voorzichtig begonnen te vragen wat de school het meest nodig had begon iedereen continu over een hek voor langs de steile rand. Op woensdag zijn Nora en ik met Arjun Pokhara in gegegaan om het hek te bestellen. In Maindrapul, het nontoeristische, echte centrum van de stad, hebben we een hele middag in een kantoortje van een metaalwerkplaats gezeten, onderhandelend over prijzen en ontwerpen, uiteraard onder het genot van een kopje zoete melkthee. Wanneer dat hek precies geplaatst zal zijn is natuurlijk een spannende vraag, want afspraken zijn in Nepal altijd een beetje rekbaar. Maar we zijn hier nog wel even, dus zullen het hek wel zien verschijnen, daar twijfel ik niet aan. De hekkenbouwer was zeer onder de indruk van mijn onderhandeltalent en doorzettingsvermogen :). En als kroon op een geslaagde dag reed de bus niet en gingen we in de achterbak van een cementzakkenvervoerende truck hobbelde hobbel onder een sterrenhemel met overal vuurvliegjes terug naar huis.

Het kopen van een kurta en een sari

Nepalese kleren kopen verloopt heel anders. Daarvoor laten we onze zus Maya het onderhandelwerk doen. Zij neemt ons dan ook mee naar het drukke bruisende Maindrapul, waar we in een stoffenwinkel net zo lang rondsnufflelen tot we de perfecte stof gevonden hebben, ik voor mijn (tweede) kurta en Nora voor haar sari. Vervolgens gaat Maya in het Nepalees kletsen met de eigenaar, een vriendin van haar, en hebben we inneens een boel korting gekregen. Voor haar hulp moet je trouwens wel een beetje vrijheid inleveren; hoewel ze steeds 'your choice, your choice' roept, zal ze toch echt ervoor zorgen dat je koopt wat zij het mooiste vindt. Terug in ons dorpje gaan we de volgende dag naar de kleermaker, die maten opneemt, een ontwerp met ons bespreekt, en de volgende dag kunnen we onze outfit ophalen. Het halve dorp weet inmiddels dat we nieuwe kleren krijgen en als we komen om te passen kijkt iedereen vrolijk mee. Als alles zo is aangepast dat de kurta net over de borsten heen kan, paraderen we over straat terug, terwijl alle buren 'kati ramro kati ramro (wat mooi wat mooi' roepen. Er is bijna niets leukers dan nieuwe kleren kopen.

Aardrijkskundeles

Van mijn verzamelde geld heb ik niet alleen een hek gekocht. Ook heb ik tekenpapier, alfabetboekjes en een encyclopedie gekocht. Vooral met de encyclopedie ben ik erg in mn sas. In de lesboeken staat eigenlijk bijna geen informatie, dus dat was best lastig toen ik bijvoorbeeld over de bigbang wilde vertellen. Maar nu heb ik dus een gedegen naslagwerk :)

Volgens mijn lesboek moet ik mijn 4e klas over Nepal's buurlanden India en China vertellen, maar ik heb besloten dat iets breder te trekken en ook de rest van de wereld aan de orde te laten komen. Vol goede moed vertrok in naar mijn klasje met een wereldkaart en de encyclopedie. Allemaal wilden ze Nepal aanwijzen, maar de een wees naar Amerika, de ander naar Antartica en een zelfs in de zee. Het wordt dus ingewikkeld, maar wel heel spannend, om de eerste te zijn die ze wegwijs maakt in de wereldkaart.

Rapporten

' S ochtends gondste het al door de school: ik ben eerste van de klas, hij is tweede en jij bent derde. De leerlingen hadden het over de uitslagen van de cetrale toetsen die ze gemaakt hadden. Niemand wist precies hoe laat de rapporten zouden worden uitgedeeld, maar toen we na onze lunchpauze weer op school kwamen waren ze net begonnen. Alle kinderen zaten op de grond buiten onder de boom, op bankjes zat een groep troste moeders, en Arjzun las van elke klas de resultaten op. Nora en ik werden meteen gevraagd tikka's uit te delen aan elke leerling die zijn raport kwam halen en de beste drie van elke klas een schriftje te geven. Ik was verrast hoeveel de ceremonie me deed. Ik voelde me zo trots toen mijn leerlingen naar voren kwamen. Na afloop begon het te storten en moest iedereen schuilen in de lokalen. Toen kwam er een moeder in het Nepalees bezorgd vragen stellen over haar zoon. Hoe was zijn Engels, zijn wiskunde en hoe moest ze hem toch aan het huiswerk maken krijgen? Hij keek alleen maar tv. Op dat moment voelde ik me zo ongeloofelijk een leraar en baalde ik dat ik alleen maar in het Nepalees kon antwoorden dat hij goed kon tekenen en misschien met zijn vriendjes huiswerk kon maken.

Laatste woorden

Er is nog zoveel meer waarover ik wil schrijven, maar voor nu is het mooi geweest. Ik wil iedereen die mijn blog leest en iedereen die reacties achterlaat heel erg bedanken. Het is zo verschrikkelijk fijn om al die lieve berichtjes te lezen elke week. Ik mis Nederand en jullie allemaal behoorlijk. Maar het gaat goed en ik geniet. Er is vakantie op school vanwege het grootste festival in Nepal, Dasain. Nora en ik op een packagetour naar de jungle in het zuiden van Nepal (iets wat de lonelyplanet natuurlijk afraadt, die vindt dat je het zelf moet organiseren, maar wij willen op vakantie en niet op reis) voor 5 dagen, en daarna zijn we optijd terug voor de belangrijkste dagen van het festival, waarin we waarschijnlijk vooral veel vlees en gefrituurd brood gaan eten en veel moeten dansen. Niet iets waar ik erg tegenop zie. Als ik niet wordt opgegeten door een tijger of van een olifant afval, schrijf ik jullie dus later weer met meer avonturen.

Liefs,  Anne