Mijn Nepalese familie

Avond in Pokhara, in een zweterig internetcafe, hindi muziek op de achtergrond, met een rommelende maag van alle pizza en hamburger geuren (die kun je in dit touristische oord vollop krijgen). Nora en ik zijn voor een dag en nacht naar Pokhara gereisd (+/-12 km van ons dorp, 1,5 uur met de bus), voor een weekend taart, friet en internet ipv rijst, linzen en voortdurende nepalese converstatie. Een week is precies is precies lang genoeg om op donderdag erg zin te krijgen in de stad... om na een dag in Pokhara weer voldaan terug te keren naar het schattige dorp Tulaketh, waar ons huis en onze school staat.

Vandaag zal ik jullie voorstellen aan mijn familie.

Adzun is onze collega op school en de vader van het gezin. Hij werkt vrschrikkelijk hard in zijn tassenmaak/rommeltjes winkel en geeft overdag ook les op school. Zijn Engels is het beste van iedereen en eerlijk gezegd behoorlijk slecht. Elke vraag die je stelt beantwoordt hij standaard met: sure, why not! humpf. Hij heeft een snor, is mank aan een been en heeft de grootste lach die ik ooit heb gezien. Hij is van de laagste kaste en heeft ons al vele avonden verteldt over de oneerlijke verdeling in Nepal en het kaste-systeem dat in de dorpen nogsteeds een grote rol speelt. Zijn famlilie heeft het moeilijk, ze zijn behoorlijk arm.

Sunita is zijn vrouw en spreekt geen woord Engels. Ze kan echter erg goed met haar handen communiceren en we begrijpen elkaar behoorlijk. Erg ingewikkeld worden de gesprekken ook niet, ze zegt voornamelijk dat je er mooi uit ziet, of je moe bent, dat je moet gaan zitten, en of je meer rijst/water/thee wil. Elke dag kookt, wast en werkt ze in de moestuin, en werkt ze ook in de winkel.

Melina is hun dochter, een springerige mooie meid van twaalf. Ze is redelijk in Engels en vindt het heel leuk om met Nora en mijn haar te klooien, te dansen of ons te kietelen. Naast schoolwerk haalt ze bijna elke dag s ochtends gras voor de buffel.

Modom is haar broer, een jongen van achttien. Hij woont samen met zijn vrouw (net getrouwd) ook thuis en heeft geen werk. Hij werkt rond het huis en in de winkel. Hij is extreem enthousiast over Nepal en wil Nora en mij overal mee naartoe nemen in de omgeving, Jammer dat hij nagenoeg geen Engels spreekt.

Kobita is zijn vrouw. Zij is ook achttien. Elke dag doet zij ook dezelfde huishoudelijke taken als Sunita. Het verhaal van haar huwelijk is behoorlijk triest. Ze is van een hogere kaste, dus wilden de ouders niet dat ze met Modom zouden trouwen en hebben ze Modom zelfs met de dood bedreigd. Toen heeft Adzun voorgesteld hen bij hun thuis te laten wonen en nu heeft ze geen contact meer met thuis. Wat een wereld!

Maya is de 24 jaar oude vrouw van de broer van Adzun. Die broer werkt in Katar en Maya woont bij Adzun met haar 2 jaar oude zoontje. Het is een prachtige vrouw, die voortdurend wil dat Nora en ik er zo Nepalees mogelijk uit zien. Ze heeft ons al tikka's, armbanden, een ketting en Nepalese klederdracht aangesmeerd. Zo heeft ze mij geholpen met het laten maken van een kurta. Ze is wel erg ongerust over haar zoontje. Hij is al sinds zijn geboorte af en aan ziek en hij is voortdurend bij haar in de buurt, want als hij gaat huilen geeft ze hem borstvoeding.

Babu is Maya's zoontje. Verschrikkelijk schattig, slim en  verwend. Hij mag alles, want anders gaat hij huilen. Hij noemt Nora en mij nu al bij naam en noemt ons zijn zusjes. Ik moet hem vaak dragen, anders gaat hij huilen.

Hazur Baba is de opa, de vader van Adzun. Een statige slanke man met snor in rok, overhemd en met een hoedje op, maakt hij de hele dag rieten manden, loopt rond met babu op zijn rug, en drinkt thee in het dorp met de andere mannetjes, die ook met hun kleinkinderen rondsjouwen.

Hazur Ama is zijn bazige vrouw, die erg blij is met haar nieuwe kleindochters die zo proberen Nelpalees te praten en er Nepalees bij te lopen. Ze is een beetje dikkig, ergens in de zestig, en zit voornamelijk op een rieten mat in de schaduw.

Nora is mijn westerse zusje, 24 jaar, bijna altijd vrolijk, blond en Noors, en heeft dezelfde interesses als ik. Ideaal als huisgenootje dus.

Verder is er nog een buffel die melk geeft, twee geiten, twee kippen die vaak weglopen en een kleine maar erg hypere waakhond.

Volgende keer zal ik jullie meer vertellen over mijn dagen op school. Voor nu: het gaat goed, het is een gekkenhuis, bijna niemand spreekt normaal Engels, de school is armoedig en de kinderen heel vrolijk. En tot nu toe adoreren ze ons nog, hoewel ze ons vaak niet echt begrijpen.

Nu ga ik voedsel zoeken, pheri betaula! (tot ziens)